یاد رخ یارم!

دوری ما از همدیگر که خوشحالم تنها دوری مسافت بود نه دوری قلبمان باز قلبم را هر روز فشرد! تصور کنید صدها کیلومتر از همدیگر دور هستیم و به اقتضای شرایط خیلی وقت زمان می‌برد و همدیگر را تصویری نمی‌بینیم! این چند ماه اخیر که خود نوبری شده و منِ محروم از دیدن یارم حال خوشی ندارم. 

راستش را بخواهید هرچند در عالم واقعیت او را نمیبینم اما هر شب خیال‌اش میزبان خیالم می‌شود. خوبی اخلاق من آرام بودنم است. آرام با او حرف میزنم! گاهی تصور میکنم به گردش رفتیم! اینجا در ایالتی که زندگی می‌کنم جاهایی هست که هرگز نرفتم و آنها را گذاشتم برای روزی که دلبرم آمد! گاهی جاده‌های نرفته را خیال‌بافی می‌کنم و تصور میکنم همراه با دلبرم در نهایت آن جاده‌های نرفته را رفتم. رخ یارم که چنان هر لحظه در منظرم جلوه می‌کند که گویا تنها او را میبینم! شاید بگویید عشقی که ۱۶ سال از آن گذشته کمی این تب داشتن‌اش بعید است. احتمالا اگر بدانید عشق نیمه‌کاره ما با هزاران مانع روبرو بود و حالا تازه موانع یک به یک برداشته می‌شود کمی به بنده سرتاپا عاشق حق بدهید. 

یکبار دلبرم همان عشق همیشگی‌ام گفت:.... تو چرا اینقدر دوستم داری! راستش جوابی نداشتم چرا که بی‌دلیل و با هزاران دلیل او را دوست دارم و اگر امروز یاد رخ یارم هر لحظه هستم بخاطر همین بی‌دلیلی و شاید هزاران دلیل باشد. 

امروز هم گذشت یکی دو ساعت دیگر ۲۷ اکتبر خواهد شد! از ۱۲ اکتبر به این سمت حتی برای لحظه‌ای صدای یار و دلبرم را نشنیدم چه برسد به دیدن رخ‌اش که تنها در همان عالم رویا و خیال نصیبم می‌شود. 

یار فرصت سه ماهه خواست و من بی‌صبرانه منتظر گذر زمان هستم اما صد فغان که آدم در انتظار، گذر زمان را سخت می‌گذراند.

راستی امروز پستی از علی کریمی در اینستاگرام دیدم که نوشته بود: «هیچ وقت آدمها رو با انتظار امتحان نکنید چون انتظار آدمها رو عوض میکند!»  حرف‌اش هم درست است هم نادرست! درست که بله خیلی ها را تغییر میدهد نادرست هم به این دلیل است که مهم دلیل انتظار است و انتظار چه کسی و یا چه چیزی! بعضی چیزها بخصوص بعضی آدم‌ها ارزش انتظار را دارند هر چند من شخصا معتقدم نباید آدمها را منتظر گذاشت! گاه انتظار آدمی را می‌شکند ...